Lochy

Angel

MAGIA POWIETRZA

Jest podstawą wszelkiego życia na ziemi, symbolizuje intelekt, przestrzeń, pamięć, moc skupienia, porozumiewanie się - powietrze

Powietrze obrazuje zasadę przystosowania i rozprzestrzeniania się. Zarządza intelektem, za którego pomocą uzasadniamy wszechświat, rzutując nań nasze filozoficzne poglądy. Na poziomie magicznym żywioł Powietrza panuje nad inteligencją, wizualizacją, porozumiewaniem się, pamięcią, wiedzą rozmową i skupieniem umysłu. Kolorem Powietrza jest kolor żółty i ma ono charakter męski. W większości dawnych religii powietrze łączono ze swobodnie unoszącą się energią duchową. Wiatr i oddech zawsze były uważane za symbol siły życia. Tarot, chociaż pochodzi z wczesnego średniowiecza, zachowuje starożytną wiedzę ezoteryczną. W Tarocie duchowy aspekt powietrza wyobraża Głupiec- jedna z kart dużego arkana. Pod pstrokatym ubiorem błazna kryje się adept magii przebywający niekończącą się podróż przez życie, doświadczając je rozumem
Żywioł dodatnio zrównoważony tworzy osobowość o umyśle badacza, dociekliwą, mającą dobrą pamięć. Jest osobą kompetentną o charakterze ekstrawertywnym. Tacy ludzie łatwo się przystosowują do nowych okoliczności, mają wrodzoną zdolność do porozumiewania się z innymi i są ekspertami w myśleniu konkretnym. Gdy zaś żywioł Powietrza jest niezrównoważony, dotknięta tym osoba cierpi na brak troski o szczegóły, jest skłonna do powierzchowności. Tego typu osoba jest niepraktyczna, aż do przesadnym nie jest zdolna sprostać wymogom życia, ma trudności z wyrażaniem myśli i nie potrafi zdecydować, czego chce. Mawia się, że "chodzą głową w chmurach".

Jego opiekunem jest Paralda - postać o nieokreślonym, zmiennym kształcie, złożona z bladoniebieskiej lub szarej mgły.

W Tarocie żywioł ten symbolizują miecze - myśl, intelekt, pierwiastek duchowy, nasze konflikty i zmagania..
Istotami związanymi z powietrzem są sylfy (Elfy, Latawce).
Kolorem związanym z powietrzem jest żółty
Kierunkiem świata - wschód,
A porą roku - ranek.

Znaki powietrza to: Bliźnięta, Waga, Wodnik. Te znaki uważa się za grupę intelektualistów, u których aktywność umysłowa i zainteresowanie pojęciami abstrakcyjnymi przeważają nad fizycznością. Tam gdzie potrzebny jest pomysł, sytuację ratuje często osoba spod znaku powietrznego. Jednakże, choć wszystkie trzy znaki operują w sferze intelektu, każdy czyni to na swój sposób. Bliźnięta i Waga to istot towarzyskie, które sporą część dnia potrafią spędzić przy telefonie, załatwiając interesy lub gawędząc ze znajomymi. Wodniki są świetnymi partnerami w głębokich dyskusjach, ale potrzebują też samotności, by bez przeszkód zagłębić się w swoim wewnętrznym świecie idei; czasami tracą wręcz kontakt z rzeczywistością. Jednakże, choć wszystkie trzy znaki operują w sferze intelektu, każdy czyni to na swój sposób. Bliźnięta i Waga to istot towarzyskie, które sporą część dnia potrafią spędzić przy telefonie, załatwiając interesy lub gawędząc ze znajomymi. Wodniki są świetnymi partnerami w głębokich dyskusjach, ale potrzebują też samotności, by bez przeszkód zagłębić się w swoim wewnętrznym świecie idei; czasami tracą wręcz kontakt z rzeczywistością. Ponieważ doskonale komunikują się z innymi, wielu ludzi powietrza pracuje w dziedzinach, które wymagają częstych kontaktów lub nawiązywania współpracy między rozmaitymi grupami. Mimo to nierzadko trudno i m zdobyć prawdziwą •empatię. Niespokojni często spięci potrzebują zmian scenerii i ujścia dla swoich napięć. Bliźnięta lubią zamartwiać się o rzeczy zupełnie pozbawione znaczenia, natomiast w umysłach wag panuje czasem taki zamęt, że same już nie wiedzą, co się z nimi dzieje. Wodniki z kolei, gdy sprawy nie układają się po ich myśli, potrafią zareagować skrajną wrogością.
.
Bliźnięta
22.V - 20.VI
Ciekawość i inteligencja to główne cechy urodzonych pod Znakiem Bliźniąt. Znakiem tym włada planeta Merkury, kojarzona z bogiem handlu i przekazywania informacji.
Urodzeni pod Znakiem Bliźniąt to osoby wyjątkowo bystre i inteligentne. Uwielbiają zdobywać i przekazywać wiadomości. Są niezastąpionym źródłem informacji o bliższym i dalszym otoczeniu, a jeśli czegoś nie wiedzą, to nadrobią to inteligentną miną.
Doskonała pamięć, olbrzymi zasób słów i błyskawiczny czas reakcji czynią z nich trudnych przeciwników podczas dysput i sporów. Bliźnięta posiadają wielodzielną uwagę - bez problemów wykonują kilka czynności na raz, czym zadziwiają inne Znaki Zodiaku.
Często jednak spotykają się z zarzutem powierzchowności. Aby osiągnąć prawdziwy sukces powinny nauczyć się koncentracji i wytrwałości. Bliźnięta bez trudu odnajdują się w każdych warunkach, łatwość przystosowania się należy do ich największych życiowych atutów.
System nerwowy Bliźniąt jest jednak bardzo delikatny, a bezustanny wewnętrzny dialog skutkuje migrenami. Przedstawiciele tego Znaku często zapominają o swoich potrzebach. Bliźnięta powinny więcej dbać o siebie, służy im zwłaszcza wypoczynek w górskiej okolicy.
Przedstawiciele tego Znaku dbają, aby zawsze iść z duchem czasu - interesują się nowinkami i ploteczkami. W głębi serca Bliźnięta nie dorośleją nigdy - ich wesołe usposobienie i żywy umysł pozwala im łamać pokoleniowe bariery.
Odpowiedzialność i brak nowych pomysłów przerażają je. Dobierając znajomych i przyjaciół nie patrzą na status społeczny, z wdziękiem omijają zakazy i normy.

Waga
23.IX - 23.X
Takt i wdzięk zjednują przyjaciół osobom urodzonym pod Znakiem Wagi. Znakiem tym włada planeta Wenus, kojarzona z boginią miłości i piękna.
Zgoda i uprzejmość to najważniejsze wartości zodiakalnych Wag. Przedstawiciele tego Znaku nade wszystko nie lubią sporów i kłótni. Posiadają nieprzeciętną zdolność wyszukiwania kompromisowych rozwiązań, godzenia zwaśnionych stron, wskazywania nowych możliwości.
Waga to znak prawdziwych dyplomatów i negocjatorów - spokojnych, delikatnych i bardzo cierpliwych. Nikogo nie urazić - to dewiza urodzonych pod tym Znakiem.
Wadą Wag bywa tendencja do przedstawiania swych pragnień w zbyt subtelny sposób. Tak naprawdę czasami trudno Wagom podjąć decyzję, czego rzeczywiście chcą - sytuacja wyboru, gdy jedną z możliwości trzeba zwyczajnie odrzucić, przeraża niektóre Wagi.
Przedstawiciele tego Znaku chcą być postrzegani jako osoby idealne, bardzo dbają o swój publiczny wizerunek. Z trudem przyjmują krytykę, martwią się opiniami innych, a przede wszystkim plotkami na swój temat.
Powinni uważać, aby wpływ otoczenia nie pokrzyżował ich własnych marzeń i planów, ćwiczyć się w asertywności i zdecydowanym wyrażaniu pragnień. W codziennym życiu ludzie często zbyt wiele pozwalają sobie w stosunku do Wag, którym trudno zdecydowanie powiedzieć "nie".
Granie w "otwarte karty" nie jest najmocniejszą cechą Wag, z czasem jednak uczą się osiągać swoje cele. Wagi zazwyczaj mają niezwykły talent artystyczny i dobry gust.
Potrafią się pięknie ubrać i otoczyć pięknymi przedmiotami. Intuicyjnie wyczuwają rzeczy o dobrej wartości, znają się na sztuce i potrafią o niej rozmawiać. Najlepiej odpoczywają w pięknych ogrodach i wnętrzach, zazwyczaj też dorabiają się własnego domu i urządzają go z wielkim gustem.
Z radością przyjmują gości, chcą być zawsze w centrum życia towarzyskiego. Brzydota i wulgarność zniechęca Wagi. Najchętniej zapomniałyby o tzw. "prozie życia".
Wszystkie Wagi mają talent do języków obcych i świetny słuch muzyczny

Wodnik
20.I - 18.II
Entuzjazm i wiara w nowe idee to atuty urodzonych pod Znakiem Wodnika. Znakowi Wodnika patronuje planeta Uran - symbol nowoczesności i technologii.
Wolność i niezależność to dewiza Wodników. Mają wielkie marzenia i dalekosiężne plany. Nie jest łatwo zrozumieć Wodnika i nadążyć za jego pomysłami.
Wodniki muszą uważać, aby ich przedsięwzięcia nie okazały się zamkami na piasku i miały również materialne podstawy! W kłopotach pomogą Wodnikom przyjaciele.
Przedstawiciele tego Znaku, choć są uznawani za indywidualistów i rewolucjonistów, chętnie pracują i znajdują oparcie w przyjaciołach. Jeśli znajdą swoje miejsce w społeczności, gotowi są służyć i pomagać innym - nawet kosztem własnych interesów.
Wodniki nie patrzą na wykształcenie czy pochodzenie - cenią ludzi za to, kim są i jacy są. Nie mają uprzedzeń, chętnie poznają inne systemy i religie. W głębi duszy są przekonane o równości wszystkich ludzi.
Wierzą w sprawiedliwość i triumf dobra. Wiara ta pozwala im przetrwać trudne chwile. Wzruszają się cudzym nieszczęściem, chętnie niosą bezinteresowną pomoc i działają w organizacjach charytatywnych. Aktywnie protestują przeciwko wykorzystywaniu innych, działają, aby urzeczywistnić swoje ideały.
Sprawy ekologii i zwierząt także nie są im obojętne. Główne zainteresowania Wodników krążą jednak wokół przyszłości. Cenią literaturę science fiction i opowieści o wizjach i innych światach.
Wszystko, co nowe i niezbadane pociąga je i intryguje. Często mają prorocze sny, są genialnymi wynalazcami czy konstruktorami. Chętnie otaczają się nowoczesną technologią, kupują wszelkie nowinki - zawsze starają się być krok "do przodu".
Zajęcia domowe nużą je i drażnią, w sprawach codziennych bywają irytująco zapominalskie i niezorganizowane. Z radością spychają na innych męczące, przyziemne obowiązki.
Chwilami trudno dogadać się z Wodnikami, szczególnie, gdy się zamyślą, tracą kontakt z rzeczywistością. Trudno też mówić im o uczuciach, choć kochają szczerze.
Wszystkie Wodniki mają talent do języków obcych i zdolności artystyczne - pociąga je jednak awangardowy styl, który szokuje osoby konserwatywne.
Wodniki nie przejmują się swoim wyglądem, z ochotą testują nowe style i trendy. Opinie innych osób nie mają dla nich większego znaczenia, nie przejmują się plotkami i przyziemnymi sprawami.

Powietrze symbolizuje intelekt, przestrzeń, pamięć, moc skupienia, porozumiewanie się. W dawnych religiach powietrze symbolizowało energię duchową. Żywioł ten jest również związany z oddechem - symbolem siły życia.

W psychice przejawia się jako: dociekliwość, zdolność przystosowywania się, szybkie myślenie, dobra pamięć, ekstrawertyzm. Negatywnymi aspektami tego żywiołu są: brak zrównoważenia, powierzchowność, brak zdecydowania i trudności z wyrażaniem myśli.

Obrazy związane z żywiołem powietrza: wiatr poruszający liśćmi na wierzchołkach drzew, przestrzeń ponad szczytami gór, wiatr unoszący liście i piach, wysoko latające ptaki.

Powietrze to żywioł, który niesie ze sobą zmianę, i, kiedy jest wystarczająco rozwinięty, sprawia, iż możemy to, co negatywne przekształcić w to, co pozytywne, nienawiść przemienić w miłość, zazdrość w otwartość, chciwość w szczodrość, a dumę i egoizm w spokój. Powietrze związane jest z ciekawością i uczeniem się, oraz elastycznością intelektualną. W swoim najwyższym aspekcie, jest mądrością spełniającą. Kiedy powietrze jest dominujące, właściwości ziemi i wody są niewystarczające. Mamy mało stabilności i zadowolenia. Trudno jest nam zatrzymać się na czymkolwiek. Jeżeli jesteśmy w jednym miejscu, inne wygląda lepiej, a kiedy pojedziemy do tego nowego miejsca, chcemy być jeszcze gdzieś indziej. Trudno nam przyjąć rzeczy takimi, jakimi są, trudno odnaleźć i połączyć się z uspokojeniem wynikającym z tego, co jest. Możemy być roztrzęsieni, niezdolni do skupienia się na czymkolwiek, zaniepokojeni, lub niestali. W obliczu nawet niewielkiej negatywności szczęście natychmiast ustępuje miejsca nieszczęściu. Zdecydowanie ustępuje niepewności. Wiara łatwo się kruszy. Nie mamy wewnętrznej grawitacji, tak, więc zewnętrzne wpływy pociągają nas ze sobą w różne strony. Kiedy zaś brakuje nam aspektu powietrza, łatwo utykamy w danej sytuacji. Trudno nam jest cokolwiek zmienić. Zmartwienie, czy niewielka nawet obawa, pozostaje i tkwi w nas przez długi czas. Kiedy powietrze jest zrównoważone, zmartwienie i obawa ustępują miejsca zdecydowaniu. Zharmonizowane powietrze pozwala nam zachować elastyczność. Jeżeli coś się nie udaje, wciąż potrafimy docenić inne aspekty doświadczenia: możemy jednocześnie otrzymać złe wiadomości i podziwiać piękno nieba. Powietrze pozwala umysłowi poruszać się w nowych kierunkach, widzieć rzeczy z różnych perspektyw, co pozwala nagromadzić wiedzę i zrozumienie. To, jak szybko jesteś w stanie przemienić negatywny gniew, depresję, irytację czy rozczulanie się nad sobą w coś pozytywnego, określa to, w jakim stopniu rozwinąłeś żywioł powietrza. Powietrze to również prana, która jest nośnikiem umysłu. Dlatego właśnie w tatrze i dzogczen zaleca się różne ćwiczenia fizyczne i pozycje, mające na celu opanowanie żywiołu powietrza, co wspiera duchowe doświadczenia. Kiedy powietrze jest poruszone, umysł bardzo trudno się koncentruje. Niełatwo siedzieć w medytacji. Pojawia się niecierpliwość. Powstają pytania i potrzeba ich zadawania. Kiedy mamy nadmiar powietrza, trudno nam doświadczyć pustej podstawy wszystkiego, kusi, ponieważ umysł i energia pędzą to w jedną, to w drugą stronę, przyciągane przejrzystością i przejawianiem się. Powietrze łączy, ma związek z każdym rodzajem komunikacji. Jako prana, żywioł powietrza przenika wszystkie miejsca i rzeczy. Stanowi zasadniczą energię egzystencji.

Vanja Mattiasdatter – jedna z czterech założycieli Vivaltu.
Hay Lin – legendarna wiatrmistrzyni, która świetnie władała jedynie magią powietrza. Do dziś nie ustalono czy istniała naprawdę, czy też była wytworem czyjejś wyobraźni.
Havanle Iriscone – potomkini Vanji Mattiasdatter. Otacza się mgłą tajemnicy i niewiele o niej wiadomo.
Agata Faightlove – dawna Vivaldzka opiekunka Caelinu.
Maarja Lessiv – jedyna rosyjska wiatrmistrzyni, dostała w tej dziedzinie dwa srebrne medale i kilka brązowych.
Sandra Chrystalrouge- Vivaldzka osobowość autorka miedzy innymi „Magii Powietrza”

Znak powietrza jak każdy inny w swej dalekiej i głębokiej historii posiada wiele mitycznych i legendarnych stworzeń.
Powietrzne Meduzy:
Istoty te są przeźroczystymi bąblami ciała, średnicy około metra, lub mniejszymi, unoszącymi się swobodnie w podmuchach ciepłego wiatru. Dryfują na pewnej wysokości nad ziemią, czesząc wszystko poniżej woalami parzydełek. Choć ich ofiarami padają najczęściej niewielkie gryzonie, owady i ptaki to zawarty w parzydełkach jad jest wystarczająco niebezpieczny by zabić człowieka. Co gorsza często zdarza się, że prądy powietrza sprowadzają w jedno miejsce setki, jeśli nie tysiące tych istot, tworząc śmiertelnie groźne skupiska.
Budowa ciała tych stworów jest niezwykle prosta. Główną część ich ciała stanowi kula średnicy około jednego metra, zawierająca w sobie jamę chłonąco – trawiącą i bąbel wodoru, dzięki któremu stwór lata. Niektóre gatunki wyposażone są też w żagiel cienkiej membrany, który pozwala im szybciej się poruszać. Z dołu kuli wyrastają setki tysięcy długich, cienkich nitek parzydełek.
Stwory te nie są inteligentne i nie posiadają jakichkolwiek receptorów. Poruszają się majestatycznie, unoszone przez wiatr. Jego silny podmuch może otoczyć niczego się niespodziewających nieszczęśników setkami groźnych istot, a zmienne prądy powietrza uczynić wydostanie się z pomiędzy nich śmiertelnie niebezpiecznym. Sytuacje komplikuje fakt, że wypełnione są one lotnym wodorem, który jest bardzo łatwopalny i skłonny do wybuchów, więc przebite (mieczem, lub karabinowym pociskiem) stworzenia często eksplodują rozrzucając dookoła fragmenty śmiercionośnych parzydełek.

Harpia
Harpie były skrzydlatymi demonami żeńskimi, które porywały pokarm i ludzi. Te groźne istoty przedstawiane były jako obrzydliwe ptaszyska o mocnych szponach, nawiedzające wyspy i wybrzeża. Greckie słowo harpuiai oznacza po prostu porywaczki. Według Hezjoda harpie były trzy: Kelajno (Czarna), Okypete (Prędka-w-locie) i Aello (Wichrowa). Prawdopodobnie początkowo stanowiły duchy lub personifikacje wiatru. Ich rola jako uskrzydlonych, czyniących zło kobiecych duchów przypomina Erynie i Syreny. Siostrą Harpii była skrzydlata bogini tęczy – Iryda, posłanka bogów. Brzydkie, często w srebrnych zbrojach i grzebieniach na głowie.
Do najsławniejszych zaliczymy nasze ukochane smoki. Choć można rzec, że smoki to stworzenia ognia, prawda jest zupełnie inna.

Smok jaskiniowy
Prawdziwe smoki jaskiniowe przypominają mniejsze smoki zimne. Nie posiada skrzydeł, nie dysponują także możliwością zionięcia. Gady te, podczas polowań w okolicy górskich pieczar, muszą polegać jedynie na swoich krótkich, potężnych łapach i muskularnych ciałach. Są kłótliwe i niezwykle przywiązane do swoich terenów łowieckich. Zamieszkują jaskinie i kratery wulkanów. Prawdziwe smoki niezwykle je przerażają, choć będą temu zaciekle przeczyć, posuwają się do twierdzeń o własnej zażyłości z którymkolwiek z zamieszkujących w najbliższej okolicy prawdziwych wielkich smoków. Wprawdzie są w stanie posługiwać się mową, ale wedle wielkosmoczych standardów uchodzą za raczej głupawe: wolą na przykład wypolerować szkiełka od drogocennych kamieni, ponieważ szkło tak pięknie świeci. Są niesamowitymi kłamcami, kłamią, więc na każdy temat i na każdym kroku.

Zimny smok
Prawdziwe zimne smoki to potężne opancerzone stwory, których łuski są grubsze niż u innych smoków. Są zwinne, choć nie mają skrzydeł, posiadają mocne kończyny i długie, twarde jak stal pazury. Kły zimnego smoka potrafią skruszyć przeciwnika w pełnej zbroi, a machnięciem swego biczowanego ogona może łatwo powalić mumakila. Rozmiłowane w walce szybko ruszają do ataku, jeśli spotkają przeciwnika. Zimne smoki chętnie polują, ale walka jest ich prawdziwą miłością. Większość zimnych smoków żyje w klimatach chłodnych lub mroźnych, wolą, bowiem pustkowia i wysokie góry od okolic bardziej umiarkowanych. Jak by nie było, wyhodowano je w absolutnym mrozie Najdalszej Północy. Są, więc wytrzymałe, silne, odporne na lodowatą pogodę i zdolne wywęszyć ofiarę na dziesięć mil. Ich ubarwienie odzwierciedla ich śnieżny rodowód, choć różnią się kolorami, podobnie jak inne smoki, to większość jest szarobiała lub całkiem biała. Starsze bardziej potężne zimne smoki, są jednak często czarne, brązowe lub nawet czerwone. Potwory takie jak smoki, samodzielnie nieczęsto wpadają na pomysł, żeby się rozmnożyć. Zwykle jest jakaś przyczyna zewnętrzna, która skłania je do podjęcia tego nudnego zajęcia. Nawet, kiedy wydają potomstwo, to jest ono zazwyczaj w dziwny sposób mniej przerażające niż rodzice. Tak, więc smoki, w zgodzie z zamysłem Eru, są skazane na zagładę. Związek smoka ognistego i zimnego owocuje zazwyczaj smokiem zimnym. To jest przyczyna ich rozpowszechnienia wśród wielkich gadów.

Smok lodowy
Smoki lodowe przypominają białe smoki zimne i są często mylone z krewniakami. W odróżnieniu jednak od prawdziwych smoków zimnych, stwory te pożywienia szukają często w siedlisku wodnym i należą do najlepszych pływaków Endoru. Smoki lodowe potrafią również wchłaniać wodę i lód, a następnie wypluwać tę mieszaninę, uzyskując tym samym "fałszywe zionięcie". Chociaż mają wiele wspólnych cech z innymi zimnymi smokami, smoki lodowe mieszkają wyłącznie w rozpadlinach lub jaskiniach z lodu, większość swego życia spędzają też na lodowcach i lodospadach. Potrafią doskonale, jak na nartach, ślizgać się po lodzie na swoich potężnych, płaskich tylnych pazurach.

Smok lądowy
- Smoki lądowe są bezskrzydłymi jaszczurami. Mniejsze niż smoki zimne są określane jako mniejsze smoki. Znane są ze zwinności i zdolności do wspinaczki. Łatwo je przestraszyć i rozgniewać, należą do najbardziej pospolitych rodzajów smoków. Smoki lądowe szybko się rozmnażają i stanowiły główną smoczą siłę w armiach Morgotha. Są jednocześnie są jednocześnie najsłabszym ze smoczych rodów i najwięcej ich zginęło w czasie Wojny Gniewu. Garstka, która przetrwała ten armagedon, rozproszyła się w dziczy i osiadła w całym Endorze. Żadna z części kontynentu nie uniknęła ich niszczycielskiej furii, poza rejonami pustynnymi. Zaczęły się znowu rozmnażać po roku 1050 Drugiej Ery, ale ze względu na ich umiarkowane rozmiary, niewiele przeżyło poza trzecie tysiąclecie Drugiej Ery.

Skrzydlate Zimne smoki
Uskrzydlone zimne smoki są, podobnie jak smoki ogniste, potomkami prawdziwych zimnych smoków. Charakterem przypominają swoich przodków, są jednak bardziej smukłe i poruszają się z większym wdziękiem. Co najważniejsze, na wydłużonych palcach ich przednich łap rozpięte są wielkie błony, dzięki którym potrafią utrzymać się w powietrzu.

Smok bagienny
Smoki bagienne są niewielkimi smokami ognistymi, podobnymi do swoich większych protoplastów przynajmniej pod tym względem, że również posiadają zdolność wydychania łatwo palnych gazów. Ponieważ jednak są mieszkańcami bagien, rzadko zdarz im się zapalić swój oddech. Gaz, którym zioną, nawet bez zapłonu jest niezwykle trujący i działa jak rozcieńczona smocza krew. Przenikliwa trucizna zabija, może nieco wolniej niż ogień, ale truciznę ofiara zabiera z sobą nawet, gdy ma nadzieję, że uszła cało przed smokiem. Smok deszczowy - Smoki deszczowe są prawdziwymi krewniakami smoków wodnych. Można je spotkać w morzach, przede wszystkim jednak zasiedlają jaskinie i pieczary położone głęboko pod Endorem. Są mniej wyspecjalizowane niż smoki wodne, spędzają, bowiem sporo czasu na płyciznach i z pewnym trudem potrafią poruszać się po suchym lądzie. Wszystkie smoki deszczowe zasiedlają wody słodkie, jeziora i ustronne, głębsze rzeki. Większość z nich buduje legowiska w podwodnych jaskiniach, choć znane są przypadki gniazd z powalonych drzew, skał i innych naturalnych odpadów. Są ciemnobłękitne lub czarne, mają cztery długie, pazurami zakończone płetwy, a w ich wielkich paszczach, jak przystało na smoki, połyskują wspaniałe kły i cztery rzędy dziesięciocentymetrowych zębisk.
Innymi przykładami powietrznego stwora jest słynny śródziemski ptak Krebain i skrzydlata bestia
Krebain to wielki, czarny kruk z paskudnym charakterem. Krebainy to nie tylko symbol złych mocy. Często w rzeczywistości biorą znaczny udział w misjach słych sił, kiedy te ingerują w normalny zbieg zdarzeń. Są przede wszystkim padlinożercami. Nie ma dla nich znaczenia, jaki czas minął od chwili, kiedy ofiara wyzionęła ducha. Z reguły atakują tylko ranne stworzenia, ale za złym podszeptem zabawią się też podróżnym, nienarzekającym na zdrowie, jeśli zabłądzi albo przez nieostrożność wędruje samotnie w zasięgu ich łowisk. Wzrok mają bystry, szczególnie wyczulony na przedmioty lśniące i jaskrawe. Krebainy doskonale nadają się na powietrznych zwiadowców i szpiegów. Są pospolite w południowych rejonach centralnego Śródziemia, w lasach Fangorn i Dunland, ale można je spotkać w innych miejscach, szczególnie w pobliżu siedlisk zła.
Niewielkie, pokrewne smokom potwory. Są to bestie wywodzące się ze skrzydlatych jaszczurów. Sauron znalazł ich gniazda na wyżynach Północy i przysposobił je do roli szybkich, fruwających wierzchowców dla swoich Nazguli. Skrzydlata bestia przypomina wielkiego, pozbawionego piór ptaka, którego ciało pokryte jest szczególnie mocną, sztywną skórą. Fałdy tej skóry rozpięte na kościanym szkielecie skrzydeł, do złudzenia przypominają skrzydła nietoperza. Skrzydlata bestia z daleka śmierdzi padliną. Jej ulubionym pożywieniem jest to, co znajduje się w ostatecznym stadium rozkładu. Własne ciało bestii niewiele różni się od padliny. Tak jest przesycone jadowitym fermentem, że krew i ekskrementy zabijają najbardziej odporne rośliny. Kiedy trup skrzydlatego rumaka Czarnoksiężnika z Angmaru został spalony w roku 3019 Trzeciej Ery, najmniejsze źdźbło trawy ani najlichsze zioło nigdy już nie wyrosło na miejscu dotkniętym przez smrodliwy dym i popiół bardziej żrący od siarki. Skrzydlate bestie są niezwykle użyteczne dla złych istot potrzebujących mocnego i nieustraszonego rumaka. Doskonale latają, a na dodatek mężnie walczą.

Jak widać znak powietrza nie zawsze był symbolem dobra ale w swoich zasobach oprócz istot przesiąkniętych złem posiada uosobienia dobra- Anioły.

Anioły
„Wydaje mi się, że ani wśród ludów niecywilizowanych, ani wśród nas, narodów cywilizowanych nie sposób znaleźć takiego, któremu obca byłaby postać anioła”
Evans Wentz

Jedne z najbardziej tajemniczych postaci magicznego świata. Nawet mugole, dla których pozostają niewidzialne odczuwają ich obecność. W wielu wierzeniach anioły były wysłannikami Boga. Najczęściej przedstawiane jako czarnowłose kobiety w białych sukniach, z pierzastymi skrzydłami. Czarne anioły postrzegane były od zawsze jako symbol zła. Anioły w snach symbolizują czystość i dobroć. W sensie psychologicznym mogą być posłańcami nieświadomości lub wyższej jaźni. Jeżeli anioł, (który pojawia się we śnie jako postać w bieli) przekazuje śniącemu jakieś posłanie, oznacza to, że jest ono ważne i należy wysłuchać go ze szczególną uwagą.

Nie można tu nie wspomnieć o Dżinach, które choć Z natury nie były dobre ich istnienie niosło za sobą wiele dobrych cech.

Dżin
,’’Kiedy starzec łowił ryby nad rzeką podpłynęła do niego butelka niesiona z prądem. Nachylił się i o mało nie wpadając do rzeki złapał butelkę. Była ona w środku pusta, ale zatkana korkiem wciśniętym głęboko w szyjkę butelki. Starzec trochę się namęczył, zanim zdołał wyciągnąć starymi palcami mocno zaklinowany korek. Gdy butelka została otwarta zaczął się z niej wydostawać dym. Był to siwy, śmierdzący dym, od którego oczy starca zaczęły łzawić. Z dymu zaczął się formować jakiś kształt. Z początku nie przypominał on niczego, co starzec widziałby w swym długim życiu, ale w miarę wydobywania się coraz większych ilości oparów z butelki kształt stawał się coraz bardziej podobny do człowieka. Z dymu utworzyły się oczy, w których płonął ogień wiecznego życia, ręce, na których można było dostrzec wielkie węzły mięśni, twarz, która była sroga, tułów, za którym mogłoby się schować dwóch dorosłych mężczyzn i włosy, płonące czerwienią. Tułów istoty ginął w resztkach wydobywających się oparów i unosił się nad ziemią. Starzec odsunął się do tyłu i upadł na plecy. W życiu nie widział czegoś równie strasznego i potężnego. Wiedział, że nadszedł jego czas. Istota wyciągnęła rękę i wskazała na starca. Uwolniłeś mnie z mego więzienia. Dałeś mi wolność. Ja dam ci trzy życzenia. Proś, o co chcesz. Wszystko spełnię.’’
Dżiny, więźniowie lamp i butelek. Istoty niezwykle potężne, spełniające życzenia swego właściciela.
Są one zbudowane z powietrza, jego mocy i potęgi. Niektóre władają mocą żywiołów wody, inne ognia lub powietrza. W każdym jest jednak cząstka magii. Wyglądem przypominają wielkiego mężczyznę, o wzroście przewyższającym znacznie wzrost ludzki. Mierzą czasami nawet ponad trzy metry. Z wyglądu zewnętrznego są piękni, lecz na ich twarzy widać niszczycielską moc pochodzącą od ich żywiołowej części. Nie stąpają po ziemi, lecz latają w powietrzu, ponieważ ich nogi zmieniają się w obłok dymu. Jednak, jeśli chcą mogą przybrać praktycznie każdą postać ludzką. Zmieniają swój wzrost, wygląd, dodają sobie zwykłe ludzkie nogi i chodzą między śmiertelnymi, podczas, gdy sami nie mogą zginąć. Jeśli komuś uda się pojmać dżina, to ten w zamian za uwolnienie spełni jedno lub trzy życzenia (zazwyczaj). Jednak złapanie dżina to wcale nie taka prosta rzecz. Dżiny posiadają wielką moc i łatwo radzą sobie ze słabszymi przeciwnikami, jednak i tak wolą raczej unikanie walk, niż ryzykowanie pojmania, co jest zazwyczaj bardzo upokarzające. Zazwyczaj w walce korzystają ze swoich magicznych mocy, a w ręku trzymają szablę lub tasak. Jednak było kilka osób, którym udało się pojmać te potężne istoty. W zamian za wolność dżiny odpłaciły się im spełnieniem życzeń. Zazwyczaj ludzie prosili o władzę i pieniądze. Rzadko trafiali się ludzie, którzy prosili o spełnienie jakiegoś celu duchowego. Jedną z osób, które chciały złapać dżina była Yennefer. Na własnej skórze przekonała się ona, jak ciężko poradzić sobie z tymi istotami. Życzeniem, jakie chciała kazać spełnić dżinowi miało być przywrócenie jej możliwości posiadania dzieci. Było to życzenie, którego łatwo nie można było spełnić. Z dżinami spotkał się także Geralt, który przekonał się o naturze dżinów. Poznał, że za wszelką cenę starają się spełnić trzy pierwsze życzenia, by jak najszybciej uwolnić się spod władzy ludzi. Bardzo rozgniewał on dżina rzucając na niego prastarą klątwę, która stała się pierwszym życzeniem. Dżin wściekły poleciał daleko i spełnił życzenie (chędożył się sam). Kolejne życzenie także było wypowiedziane niechcący, a mężczyzna, w stronę, którego skierowane było przekleństwo pęknął na dwoje.
Dżiny chcą, więc jak najszybciej wydostać się na wolność. Ludzie nie zdawali sobie nawet sprawy z tego, że ich życzenia zostały spełnione. Wypowiadając jakąkolwiek prośbę, dżin ją spełniał i traktował to jak jedno życzenie.

Magia Powietrza jest zakotwiczona w naszym życiu od samego stworzenia świata. Jego elementy i pierwiastki osobowości wzajemnie przenikają się w sztuce, magii i życiu.

Powietrze było kultem starożytnych Słowian. Jedynym Mitem słowiańskim na temat żywiołu powietrza jest, cudem chyba zachowanym w całości, mit bożka powietrza i wiatru Strzyboga. Wiatry niosą suszę lub deszcz. Mogą być dobre lub złe. Bożek wiatru wymieniony jest w „Słowie o wyprawie Igora”. Tam wiatry nazywane są wnukami Strzyboga, które nawiały na ruskich żołnierzy wrogie strzały. Strzybóg jest bożkiem tych rycerzy, a krnąbrne wnuczęta stanęły po stronie wroga. Pomyślny wiatr był nazywany stryjem. I oto mamy część mitycznej rodziny. Dziadek jest ojcem dwóch synów, dobrego demona wiatru, zwanego stryjem, i złego demona wiatru, którego potomstwem są już tylko nieprzyjemne szkodliwe ruchy powietrza. Tych mitów jest oczywiście więcej. Słowianie lękali się wiatrów, a zwłaszcza wirów powietrznych. Przeciw nim wzywano piorun, rzucano w nie nożem, wymawiano zaklęcia.

Nie tylko Słowianie z pośród starożytnych cywilizacji czcili powietrze. Starożytni grecy również poświecili znaczną część swojego dorobku kulturalnego na powietrze.

Uranos (to zlatynizowana postać greckiego Ouranos oznaczającego niebo)

W mitologii greckiej jest personifikacją Nieba. Dała mu życie Gaja Ziemia, z którą spłodził: Tytanów, Gigantów, Sturękich Hekatonchejrowie i Cyklopów. Z ich dziejami wiąże się wiele mitów i legend. Przestraszony Uranos strącił swe dzieci do Tartaru. Najmłodszy z Tytanów Kronos za namową matki okaleczył go i pozbawił tronu.

W mitologii rzymskiej odpowiednikiem Uranosa był Coelus.

Hera, bogini powietrza i niebios – Mit. Grecka
Hera – w mitologii Greków najstarsza córka Kronosa i Rei, żona i siostra Zeusa, królowa Olimpu, bogini niebios, powietrza, płodności i macierzyństwa, patronka kobiet, opiekunka małżeństwa i rodziny. Uosabia cnoty małżeńskie – w tym wierność – i w związku z tym walczy z wszelkimi przejawami zdrady; niestety sama cierpiała z powodu niewierności małżonka. Mity związane z Herą opisują przede wszystkim jej spory i pojednania z Zeusem oraz mściwe knowania wymierzone przeciwko kochankom i nieślubnym dzieciom małżonka. Jako miejsce narodzin Hery mity podają Argos lub wyspę Samos. Najważniejsze ośrodki kultu Hery znajdowały się właśnie na Samos i w Argos, oraz na Peloponezie i w Olimpii, gdzie, co pięć lat odbywały się na cześć Hery igrzyska dziewcząt. Pierwotnie jej wizerunkiem był prosty słup lub belka. Później przedstawiano ją jako poważną, dostojną matronę, często z jabłkiem granatu w ręce – symbolem płodności – lub z lilią. Poświęcony jej ptak to kukułka, lecz często przedstawia się Herę na rydwanie zaprzężonym w pawie, którym powozi Iryda. Oprócz pawi częstym atrybutem Hery jest krowa (Homer często nazywa boginię „krowiooką”, chwaląc w ten sposób jej wielkie, błękitne oczy). Dzieci Hery to Hefajstos, (którego – według niektórych mitów – miała spłodzić sama, bez pomocy Zeusa), Ares, Hebe oraz Ejlejtyja, bogini czuwającą nad porodem. Odpowiednik Hery w mitologii rzymskiej to Junona.

Moim zadaniem było przedstawienie całej wiedzy na temat magii powietrza. W tej książce zawarłam wszystkie aspekty pochodzące z różnych kultur źródeł zwyczajów. Książka jest do waszej dyspozycji, czytajcie ją i głoście prawdę o powietrzu, powietrzu, którego jesteśmy dziećmi.