Lochy

Lafiel la Fay

„MIAŁO SIĘ NIE UDAĆ”

Wolę, gdy ludzie popierają mnie ze strachu niż z przekonania. Przekonania są zmienne, strach zawsze jest ten sam.
[Józef Stalin]

Dobro i zło muszą istnieć obok siebie, a człowiek musi dokonywać wyboru.
[Mahatma Gandhi]

Donośne pukanie zakłóciło przyjemną, wieczorną ciszę. Severus sapnął z irytacją i ostrożnie podszedł do drzwi, mrucząc po cichu specjalne inkantacje, aby sprawdzić, czy za progiem nie stoi przypadkiem wróg, po czym otworzył drzwi.
- Wpuścisz mnie? – spytał chudy, jasnowłosy nastolatek w czarnej pelerynie.
- Wejdź, Draco.
- Dziękuję – bąknął chłopak i przestąpił próg, a właściciel skromnego mieszkania skrzywił się na widok kapiących, z włosów i stroju gościa, kropli deszczu lejącego na zewnątrz.
- Gdzie byłeś? I dlaczego przychodzisz do mnie, a nie do matki?
- U... u niego – odrzekł krótko młodzieniec, a na jego obliczu pojawił się, na ułamek sekundy, wyraz przerażenia szybko zastąpiony irytacją. – Po co pytasz skoro widzisz to?! – z obrzydzeniem cisnął na podłogę upiorną maskę śmierciożercy, którą trzymał w dłoni.
- Dlaczego przyszedłeś do mnie? – po raz drugi spytał cierpliwie Snape.
- Matka! – prychnął nastolatek. – Po co mam iść do matki? Żeby rozpaczała i trzęsła się nade mną, jak nad jakimś mugolskim gówniarzem, który nie potrafi sobie z niczym poradzić?!
- Po to, żeby nie martwiła się bardziej niż musi – łagodnie odrzekł Severus. – Możesz zostać na noc u mnie, jeżeli chcesz. Powiadomię ją później kominkiem.
- Dzięki – odburknął nastolatek.
- Czego chciał?
- Po co mam ci mówić? Żebyś znowu zrobił wszystko za mnie? – Usta Malfoya juniora zacisnęły się w wąską kreskę. - Skoro nie chcesz... – Snape wzruszył ramionami, machnięciem różdżki przywołał butelkę starego, mocnego wina oraz szklanki i rozlał do nich szkarłatny płyn.
- Nie chcę i nie powiem! – Draco chwycił swoją szklankę i wychylił ją duszkiem.
- Nadal uważasz, że wtedy, w Hogwarcie, odebrałem należną ci chwałę? – z łagodną kpiną zapytał Snape.
- I ty i matka myślicie, że sobie sam nie poradzę... Tylko on... on tak nie myśli. - Malfoy junior usłyszał we własnym głosie niechciane drżenie.
- Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
- Och! Zapewne rozpiera cię duma, że mogłeś to zrobić za mnie, a ja okazałem się do tego niezdolny! Jeszcze pokażę wam wszystkim na co mnie stać! Draco krzyczał z pasją, ale Severus dojrzał w jego oczach nikły błysk strachu, rozpaczy i niepewności.
- Czy nadal uważasz, że zabrałem ci chwałę? A może uratowałem ci życie i ochroniłem przed czymś gorszym od śmierci? Od patrzenia na to jak umierają twoi bliscy... – Wzdrygnął się na myśl o tym, co działoby się, gdyby nie złożył Wieczystej Przysięgi i jej nie dotrzymał.
- Poradziłbym sobie sam! – Pasja i duma w głosie młodzieńca zostały stłumione nutą rozpaczliwego pragnienia, aby tak było.
- Nie zrobiłbyś tego, Draco – stanowczo i bardzo cicho orzekł Severus. – Nie dałbyś rady zabić Dumbledore’a, chociaż stał przed tobą bezbronny i skłaniał cię ku temu, chociaż mówił, żebyś skończył to, co zacząłeś.
- Skąd wiesz, że tak było? – Szare oczy wpatrywały się w Snape’a ze skrajnym zdziwieniem.
- Znam Dumbledore’a... znałem od lat. – Severus przełknął ślinę i głos mu zadrżał, ale tylko na ułamek sekundy, a oczy nadal pozostały zimne. - Nie dałbyś rady, Draco.
- Według ciebie jestem słaby, tak?! – Malfoy z furią cisnął szklanką o gzyms kominka i rozległ się brzęk tłuczonego szkła.
- Nic takiego nie powiedziałem. – Snape wpatrywał się w lekko drżące dłonie Dracona. – Rozbierz się i osusz – dodał, rozpalając machnięciem różdżki ogień w kominku, chociaż wiedział, że dłonie młodzieńca nie trzęsą się jedynie z zimna.
- Ale tak myślisz – powiedział cicho i niepewnie Draco i, zsunąwszy pelerynę, usiadł przy źródle ciepła, ignorując ostre odłamki szkła walające się w pobliżu.
- Nie. Niezdolność do morderstwa z zimną krwią to nie jest słabość – odrzekł łagodnie Severus.
Odpowiedziało mu wzruszenie ramion.
- Czy według ciebie to, co zrobiłem, było wzniosłe i pełne chwały? Milczysz. Tak trudno ci powiedzieć, że nie? Że był to jedynie akt przemocy. Morderstwo. Tylko i aż morderstwo. – Snape usiadł naprzeciw chłopaka. – Sam widzisz, to nie było wzniosłe i nie odebrałem ci żadnej chluby ani sławy. - Nienawidziłeś go? – spytał Draco po kilku chwilach milczenia.
- Czy nienawidziłem? Mogłem nienawidzić jedynego człowieka, który mi wierzył i szczerze mi ufał? Który widział we mnie dobro? Dobro, którego tak naprawdę we mnie nie ma, które umarło już dawno, o ile kiedykolwiek w sobie je skrywałem. A jednak on w nie wierzył... Wierzył też w dobro, które jest w tobie.
- Ale go zabiłeś... zamiast mnie. – Szare oczy wpatrywały się z chmurną uwagą w czarne i bezdenne tęczówki rozmówcy. – Złożyłeś mojej matce Wieczystą Przysięgę. I go zabiłeś. Dlacz...
- Nigdy nie zadawaj mi tego pytania, Draco – zimno i dobitnie przerwał mu Severus. – Nigdy.
Draco spuścił wzrok.
- Ale... Patrzyłeś na niego z nienawiścią. Nie rozumiem...
- Nie musisz tego rozumieć. To nie twoja sprawa, Draco. – Głos Snape’a, mimo rozdrażnienia, był łagodny i stanowczy, a Malfoy wiedział, że dalsze wypytywanie nic nie da. – I nie próbuj stosować legilimencji, dobrze wiesz, że cię odeprę.
- Wiem... – młodzieniec przełknął ślinę i zmarszczył brwi, a spojrzenie skierował na buzujące płomienie ognia. – Dumbledore... On wiedział, że go zabijesz, prawda? Wiedział... – Dłonie chłopaka zacisnęły się na mankietach jego spodni z taką siłą, że pobielały mu kostki palców. – Wiedział prawda?
Severus usłyszał strach w głosie nastolatka, co zirytowało go i napełniło dziwnym smutkiem.
- Zamknij się, Draco – powiedział ostrzej niż zamierzał. – Zamilcz i nie mów o tym nigdy więcej.
Malfoy zacisnął powieki i jakby skulił się w sobie. Przez jego ciało przebiegł dziwny dreszcz. Kiedy otworzył oczy, Snape dojrzał w nich tyle zagubienia i rozpaczy, że musiał odwrócić wzrok.
- Miało się nie udać, prawda? – Głos młodzieńca zabrzmiał dziwnie głucho i pusto. - On nie chciał, żeby mi się udało. Dlatego był taki wściekły, dlatego mnie torturował... Ze złości na mojego ojca. I nadal jest zły. – Draco zacisnął mocno prawą dłoń na swoim lewym przedramieniu. Na ułamek sekundy w jego oczach odmalowały się niepokój, odraza i jakaś dziki, opętańczy błysk.
- Nie mnie osądzać, czego chciał lub nie chciał Czarny Pan – chłodno odrzekł Severus. – Tobie powierzył zadanie, ale stało się inaczej, bo ja je wykonałem. To normalne, że się zdenerwował. Czarny Pan jest jednak zadowolony, że Dumbledore nie żyje.
- Ale nie jest zadowolony, że ja także żyję... – Głos Malfoya był bardzo cichy i nieznacznie drżał.
- Czarny Pan cię sprawdza – wymijająco odparł Snape, starając się nie czuć tego wszystkiego, co czuł. – Jest zły, to prawda, ale sprawdza twoje możliwości.
- Wiem. Ale i tak dał mi samobójczą misję, która nie mogła się powieść – powiedziawszy to potrząsnął głową, jakby zrzucał z siebie jakiś niechciany ciężar, a jego oblicze przybrało znowu zacięty wyraz. - Wszystko przez mojego ojca. Ale ja udowodnię, że jestem godny jego zaufania i najwyższych zaszczytów. – Oczy mówiącego zalśniły chorobliwym blaskiem. – Już nigdy go nie zawiodę.
- Jak bardzo go nienawidzisz za to, co ci zrobił? – spytał nagle Snape.
- Jak śmiesz! - Draco zerwał się z furią na równe nogi. – Jak śmiesz mówić, że nienawidzę mojego pana!! – wrzasnął. - Kogo nienawidzisz bardziej? – ciągnął nieubłaganie starszy czarodziej. - Ojca, przez którego trafiłeś w nasze szeregi tak wcześnie, czy jego za to, że wystawia cię na najcięższe próby pod groźbą pozbawienia śmierci twoich rodziców i ciebie? A może mnie za to, że mówię ci prawdę?
- Jak śmiesz! Mówisz jak zdrajca! Doniosę na ciebie...
- I komu uwierzy Czarny Pan? Chcesz ściągnąć na siebie jeszcze większy jego gniew? Usiądź i się uspokój. I posłuchaj głosu rozsądku. Wściekanie się i zaprzeczanie prawdzie nic nie da.
Malfoy usiadł i wpatrywał się z niechęcią i żalem w Snape’a.
- Bardzo oberwałeś?
- Tylko kilka Cruciatusów – Draco zarumienił się na wspomnienie własnego krzyku.
- Jesteś obolały?
- Tak...
Snape wstał i po chwili podał gościowi fiolkę.
- To jeden z lepszych eliksirów przeciwbólowych, wypij kilka łyków.
- Dziękuję – odpowiedział Draco chwilę później, oddając buteleczkę właścicielowi.
- Nie ma za co.
- Miało się nie udać – powtórzył cicho chłopak. – Miało się nie udać, widziałem to w jego oczach. Triumf i pogardę, radość stłumioną irytacją – mówił bardziej do siebie niż do Severusa.
Jakbym by dokuczliwą muchą, drażniącą go swoim bezmyślnym byczeniem - pomyślał i szybko odrzucił tą okropną i niedorzeczną myśl.
- Chcę żeby był ze mnie dumny, chcę mu służyć, ale on patrzy na mnie z niechęcią.
- To normalne, że czujesz nienawiść, że się buntujesz...
- Przeciw niczemu się nie buntuję! ROZUMIESZ?!
- To normalne, że się boisz.
- ZAMKNIJ SIĘ! – Draco zerwał się na równe nogi, a w oczach miał łzy wściekłości. – Zamknij się!
- Usiądź.
- Nie będziesz mi rozkazywał!
- Nie rozkazuję ci, proszę cię, żebyś się uspokoił i usiadł.
Malfoy popatrzył na Snape’a z nienawiścią i przebijającym przez furię strachem, który tak bardzo starł się ukryć.
- Bellatrix dobrze cię wyćwiczyła w oklumencji i legilimencji, ale kiedy jesteś w takim stanie raczej trudno ci opanować swój umysł. Dlatego radziłbym nie wpadać w złość.
- Nienawidzę cię – wycedził chłopak.
- To po co przychodzisz właśnie do mnie? – W cichym głosie Severusa zabrzmiała łagodna drwina.
Odpowiedziała mu cisza.
- Dlaczego przychodzisz do mnie, skoro mnie nienawidzisz? Chcesz mnie nienawidzić, prawda? Mogę to zrozumieć, łatwiej czuć nienawiść do mnie niż do niego.
- Ty nic nie rozumiesz – prychnął Malfoy z pogardą i odwrócił wzrok od czarnych, świdrujących oczu Snape’a.
- Spójrz na mnie, Draco – powiedział Severus, po czym wstał i położył dłonie na ramionach młodszego śmierciożercy.
Malfoy podniósł wzrok i Snape znowu mógł dostrzec w szarych tęczówkach zagubienie i niepewność, chociaż młodzieniec starał się patrzeć na niego wyzywająco.
- Rozumiem więcej, niż ci się wydaje, Draco. I nie myślę o tobie źle. Wiesz o tym i dlatego przyszedłeś do mnie. Za nic cię nie potępiam.
- Nie potrzebuję twojej litości, nie musisz mnie traktować jak gówniarza i we wszystkim mi pomagać. – Chłopak gniewnie strącił dłonie starszego czarodzieja ze swoich ramion.
- Nie traktuję cię w ten sposób i dobrze o tym wiesz, Draco. Wiesz o tym doskonale, dlatego tu jesteś. Ale ja nie dam ci recepty na to, co w życiu najważniejsze, nie dam ci przepisu na to, co i jak masz robić. Ty sam musisz odpowiedzieć sobie na wszystkie trudne pytania. Sam musisz zdecydować czego naprawdę chcesz.
- Wiem czego chcę! – warknął Draco. – Całym sercem chcę służyć Czarnemu Panu, chcę być jego najwierniejszym sługą, chcę zdobyć jego bezgraniczne zaufanie! – Młodzieniec mówił coraz głośniej i coraz bardziej gorączkowo. – Ja będę tym najwierniejszym i największym, nie ty! Tego właśnie chcę!
- Naprawdę? – bardzo cicho i łagodnie spytał Severus, nie oczekując odpowiedzi. – Naprawdę, Draco?
Mina chłopaka wyrażała najwyższą konsternację pomieszaną ze złością i żalem.
- Naprawdę! – odrzekł bardzo głośno i bardzo rozpaczliwie.
- Nie muszę ci mówić, jak żałośnie to brzmi, prawda?
- Nienawidzę twojej litości i ciebie też. – Draco wypluł te słowa z pogardą i tupnął nogą jak rozwydrzone dziecko, ale wyglądał jednocześnie tak, jakby był bliski płaczu.
- Tak lepiej. Byłbyś bardziej wiarygodny mówiąc cicho i gdyby twój głos tak się nie załamywał i nie drżał. Rzeczywiście, ogarnia mnie litość. Bo mówisz i wyglądasz jak człowiek bliski szaleństwa, albo załamania nerwowego. Musisz coś z tym zrobić, ale sam. Sam musisz podjąć najważniejsze decyzje w swoim życiu. Nikt za ciebie tego nie zrobi.
- On mnie zabije... – Dracona nie obchodziło już, jak żałośnie musi brzmieć i wyglądać. - Każe mi patrzeć jak umiera moja matka, a potem mnie zabije...
- Uspokój się i usiądź. – Snape przywołał różdżką jedno z krzeseł i praktycznie posadził na nim Malfoya, który się w ogóle nie opierał. – I weź się w garść.
- Zabije mnie... – Draco siąpnął nosem i potarł nerwowo lewe przedramię.
- Co musisz zrobić?
W odpowiedzi młodzieniec jedynie niespokojnie potrząsnął głową i ukrył twarz w dłoniach.
- Draco...
Nerwowy, krótki śmiech, który usłyszał Severus, zmroził mu wnętrzności.
- Mam zabić McGonagall, Alastora i Lupina... Sam. – Dwie ogromne łzy skapnęły na posadzkę. – I mam mu przyprowadzić Pottera. Całego i zdrowego, tak, żeby sam mógł się nim zająć. Mam to zrobić sam, zupełnie sam... Podejrzewam, że nie powinienem ci nawet o tym mówić... Już jestem martwy.
Tym razem śmiech Dracona zabrzmiał jeszcze bardziej upiornie, a Snape poczuł się dziwnie zagubiony.
- Przestań – warknął z rozdrażnieniem
- Już jestem martwy – powtórzył Malfoy, tym razem zadziwiająco spokojnie.
– Pewnie sam mi powie, mówi mi wszystko, ufa mi tak samo jak ufał mi Dumbledore – sarkastycznie oznajmił Severus. - Ile masz czasu? – spytał, a jego własny głos wydał mu się dziwnie pusty.
- Pół roku. – Blada twarz Malfoya nie wyrażała w tym momencie żadnych uczuć
- Pół roku... – automatycznie powtórzył Snape.
- Tak...
Severus potarł lewe przedramię, które odezwało się tępym, ćmiącym bólem.
- Wzywa mnie. Poczekaj spokojnie i sprzątnij to szkło.
Draco skrzywił się, ale skinął posłusznie głową, wpatrując się bezmyślnie w leżącą na środku posadzki białą maskę.
- Idziesz dowiedzieć się, że nie masz prawa kiwnąć palcem, żeby mi pomóc – szepnął Malfoy, gdy Snape już otwierał drzwi.
Severus jedynie na niego spojrzał, nie odzywając się nawet słowem. Obaj wiedzieli, że Draco ma rację.

KONIEC

Angel

Kolejne warte przeczytania opowiadanie Kit. Im więcej czytam dzieł jej autorstwa tym bardziej przekonuję się jak duży drzemie w niej talent. Jestem ciekawa czy w przyszłości zobaczę książkę jej autorstwa. Mówiąc szczerze wcale by mnie to nie zdziwiło. Łatwość z jaką Kitiara opisuje uczucia targające każdym z bohaterów jest godna pochwały. Naprawdę gratulacje Kit.

P.S. Chciałabym kiedyś dostać książkę z twoim autografem.

pacyyynka

"pozbawienia śmierci twoich rodziców "
chyba powinno byc "pozbawic zycia"
"Jakbym by dokuczliwą muchą, drażniącą go swoim bezmyślnym byczeniem"
mucha chyba bzyczy , a nie byczy (chociaz moge sie mylic) Wink

, wiec raczej "bZyczeniem"

tak poza tym , opowiadanie chociaz krotkie , bardzo ladne i.... "prawdopodobne"?